Nog niet zo heel lang geleden verliep het leven in de Bloemenhof in Geleen volgens bekende structuren. Om half negen wassen en aankleden. Om negen uur ontbijt. En om tien uur naar de zaal voor een activiteit. Maar ook het leven in het verpleeghuis verandert, samen met de maatschappelijke verandering van verzorgingshuis naar verpleeghuis. Niet alleen in de Bloemenhof maar in alle verpleeghuizen van Vivantes. Met behulp van persoonsgerichte zorg kiezen bewoners tegenwoordig zelf welk dagritme ze fijn vinden en denken zij mee over welke activiteiten ze graag willen doen. In gesprek met Nelleke, Olga, Swenja, Marjon en Lara.
Meneer Van Zanten* doezelt liever nog even
Hij hoort ze wel, die voetstappen op de gang. Ze stoppen bij zijn deur. Er wordt geklopt. Zachtjes gaat de klink naar beneden. Hij draait z’n hoofd en lacht naar Lara, die voorzichtig om het hoekje kijkt. Ja, hij is wakker. Maar hij wil graag nog even doezelen. Lara snapt het en sluit de deur. Heerlijk, nog even onder de dekens voordat de dag begint. Soms kijkt hij een uurtje tv voordat hij verzorgd wil worden. Of gaat eerst ontbijten, in z’n pyjama. De dagindeling is niet meer zo strak tegenwoordig. Hij kan zelf beslissen hoe z’n dag begint. En waarom ook niet; hij is 86 en heeft alle tijd van de wereld!
Verpleegkundige Lara Brinkhoff merkt dat deze nieuwe, persoonsgerichte aanpak in het begin best een omschakeling was, vooral als je al jarenlang op dezelfde manier werkt en dit nooit geleerd hebt gekregen: “In de opleiding leer je vooral om volgens protocollen en vaste structuur te werken. Je doet alles volgens een strak schema. Superefficiënt. Er wordt in de opleiding te weinig aandacht besteed aan hoe je aan bewoners kunt vragen hoe ze zélf graag verzorgd willen worden.” “En toch heb ik dat wel altijd gedaan”, zegt locatiemanager Nelleke Tinbergen, die haar carrière ook begon als verpleegkundige. “Dat was toen echt niet gebruikelijk. Want iemand overslaan in de ronde en later weer terugkomen was natuurlijk niet efficiënt. Nu ik zelf locatiemanager ben vind ik dat we die vraag standaard moeten stellen. De zorg is natuurlijk heel belangrijk, je woont niet voor niks in het verpleeghuis. Maar het welzijn, het wonen, het léven; dat is gelukkig ook steeds belangrijker geworden.”
*De namen van bewoners zijn fictief en de personen op de foto's komen niet voor in de verhalen. De voorbeelden komen allemaal uit Bloemenhof.
> Lees verder onder de foto >
Mevrouw Bloem* ontdekt een paard in de gang
Vroeger was ze een echt paardenmeisje. Altijd te vinden in de stal van de boer. Later had ze zelf paarden in de wei achter haar huis. Het verdriet was groot toen ze daar niet meer voor kon zorgen. Dus toen Swenja vroeg wat haar grootste wens was, hoefde ze niet lang na te denken. Een paard verzorgen, dát zou ze heel graag nog eens willen doen.
Mevrouw Blom was niet de enige met die wens. Met een paard zou dagbestedingscoach Swenja Grootjans meer bewoners een geweldige dag bezorgen. “Gelukkig heb ik mijn connecties, dus ik kon twee pony’s regelen. Die zijn hier op bezoek geweest. Buiten in de tuin. Er is er zelfs eentje binnen geweest. In de gang. De bewoners vonden het geweldig! Zowel tijdens het huisbezoek (voordat bewoners hier komen wonen) en bij het Warm Welkom worden deze wensen in beeld gebracht. En daar blijven we ook aandacht aan besteden wanneer men hier woont.”
Meneer Van Hooft* mag weer wandelen
Aan stil zitten heeft hij een hekel. Aan tafel houdt hij het nét vol tot z’n laatste hap, maar dan moet hij echt even een stukje lopen. De gang op en neer. Of liever nog: naar buiten. Even een frisse neus halen. Tot voor kort mocht dat niet. Veel te gevaarlijk. Hij zou vallen, zeiden ze. Flauwekul. Hij was één keer gestruikeld en hij liep inderdaad wat minder vast dan vroeger. Gelukkig zien ze intussen ook wel in hoe belangrijk z’n wandelingetjes voor hem zijn en hij heeft een rollator. Nu helpen wij hem in z’n jas en gaat hij weer naar buiten.
“We hebben meer mensen met loopdrang”, legt Verpleegkundige Marjon Jorissen uit. “Tot voor kort zeiden we twintig keer op een dag: ‘Nee, niet naar buiten, niet lopen, zitten blijven want anders valt u!’ Daar werd zo’n bewoner vooral ongelukkig van. En wij ook. Tegenwoordig bespreken we met de familie de valrisico’s. Wanneer we het erover eens zijn dat de risico’s acceptabel zijn, laten we een bewoner gewoon z’n wandelingetjes maken. Het resultaat is een vrolijke, rustige bewoner.”
Op huisbezoek bij mevrouw Roosjes*
Binnenkort gaat ze verhuizen naar de Bloemenhof. Ze ziet er een beetje tegenop. Ze heeft nog zoveel vragen! Die kan ze vandaag allemaal stellen aan Marjon. Bij een kop koffie vertelt Marjon rustig wat ze straks allemaal kan verwachten. Dat ze haar fijnste meubels gewoon mee kan nemen. Dat ze echt niet elke woensdag hoeft te kienen, maar dat er ook activiteiten zijn die zij wel leuk vindt. Handwerken. En zingen. Het vooruitzicht dat Marjon er óók is op de dag dat ze verhuist, stelt haar gerust. Het kon best nog wel eens gezellig worden, daar in die Bloemenhof.
Verpleegkundige Marjon Jorissen legt uit hoe belangrijk zo’n huisbezoek is: “We willen dat mensen bij ons zoveel mogelijk hun eigen leven blijven leiden. Dan moeten we wél weten hoe dat leven er thuis uitziet. Wat vindt mevrouw Roosjes leuk om te doen? Vindt ze het fijn dat haar dochter haar helpt met douchen? Dan kan haar dochter dat bij ons ook gewoon blijven doen. Komen haar vriendinnen op donderdag langs om te kaarten? Dan zijn ze bij ons van harte welkom om die traditie in ere te houden. Het leven moet zoveel mogelijk blijven zoals het thuis ook was. Dat houdt niet op wanneer je in Bloemenhof komt wonen.”
*De namen van bewoners zijn fictief en de personen op de foto's komen niet voor in de verhalen. De voorbeelden komen allemaal uit Bloemenhof.
